خانه فاموری که نام آن از مالک جدیدش گرفته شده است، از خانه‌های قدیمی تهران است که متعلق به «عبدالله‌ مقدم» از تاجران معروف تولید منسوجات و مدیر کارخانه «فاستونی مقدم» بوده است. مقدم این خانه را برای دفتر کار خود خریداری کرد و در آن کلیه‌ی وسایل و لوازم استراحت را فراهم کرد. در سال ۱۳۹۰، معماری ویژه این خانه، چشمان «زهرا فاموری» را خیره می‌کند و همین یک نگاه کافی بود تا او خانه را خریداری کند. به گفته خودش پس از خریداری این خانه، بارها افراد مختلف با پیشنهادهای مالی چشمگیر درخواست تخریب و ساخت یک مجموعه تجاری یا مسکونی را داشتند اما او از ابتدا هدفش حفظ بنا و تبدیل آن به مجموعه فرهنگی و هنری بود. فاموری می‌گوید: «پیشنهادها وسوسه‌کننده بود اما نمی‌خواستم هدفم را با پول معامله کنم. بنابراین درخواست‌های خرید را رد و با توجه به پیشینه تاریخی ملک برای ثبت آن در فهرست آثار ملی اقدام کردم.» خانه فامئری در ابتدا گالری هنری و بعد از آن به کافه تغییر کاربری داد و اکنون نیز فعالیتش همچنان در همین قالب ادامه دارد.

این خانه یکی از بناهای بازسازی شده زمان قاجار است و قدمتش به بیش از 100 سال قبل برمی گردد. سبک معماری آن مربوط به همان دوره است که به خوبی ویژگی های معماری قاجار را به نمایش می گذارد. در ورودی خانه به حیاطی زیبا باز می شود که وسط آن حوضچه‌ ای زیبایی خودنمایی می کند. این حوضچه در ابتدا بخش زیادی از حیاط را به خصوص اختصاص داده بود، اما با توجه به کاربری کنونی آن برای ایجاد فضایی بیشتر برای نشستن مشتریان کافه، با ابعاد کوچک تری بازسازی شد. در نگاه اول خانه‌ای با دو طبقه می‌بینید که با نمای آجری و قرمز رنگ ساخته شده‌ است اما در واقع زیرزمین و نیم طبقه‌ی زیر شیروانی نیز از دیگر طبقات بنا به شمار می‌روند. ستون‌ها و سرستون‌های گچ‌بری به‌همراه نرده‌های سبز رنگ با طرح‌های اسلیمی، زینت‌بخش ایوان‌های این خانه هستند. دور ساختمان با پنجره های متعدد جلب توجه می کرد که نمای آجری بنا نیز آن را تکمیل می نمود. از جمله مصالح استفاده شده در دیوارهای خانه فاموری می توان به آجر، خشت، گچ و تیرآهن در سقف های گلخانه اشاره داشت.